میلاد فخرایی متولد ۱۳۷۳ فارغ التحصیل رشته علوم قرآن و حدیث، شاعر آيینی و مداح جوان اهل بیت عصمت و طهارت (ع) هست. وی تاکنون در چندین خاص برنامه تلویزیونی سروده‌های خود در وصف اهل بیت را خوانده و دوستداران شعر و ادب را به فیض رسانده است.

این شاعر جوان در گفتگو با خبرنگار حوزه ادبیات گروه فرهنگی گروه تحریریه سایت جوان؛ در خصوص شروع فعالیت‌های ادبی خود گفت: پدرم اهل شعر بود و من از کودکی با این فضا مانوس بودم. کلاس چهارم ابتدایی جهت نخستین بار شعر سرودم. قالب این شعر مثنوی و در وصف امیرالمومنین (ع) بود و اشکال ردیف و قافیه هم نداشت، از همان ابتدا علاقه ام به شعر جدی بود و با مرور وقت پر رنگ‌تر شد.

وی در پاسخ به اینکه در کارگاه‌های شعر کدام اساتید شرکت کرده و سرودن شعر را آموخته، اظهار كرد: شاعر بودن طبع می خواهد و مطالعه فراوان. کسی که شعر می‌گوید احساسات خود را نسبت به مباحث متفاوت بیان می کند. از برادر بزرگم دکتر محمد عظیمی نکات بسیاری آموختم. حضور و شعرخوانی در جمع‌های متفاوت باعث شد که من با شاعران بسیاری آشنا شوم و تبادل نظر با آنان هر روز بر دایره اطلاعاتم می‌افزود.

کسی صرفاً با رفتن به کارگاه شعر شاعر نمی‌شو‌د ، باید جنبه هنری ادبیات هیئت تقویت شود

اين مداح جوان ادامه داد: به نظرم هیچ کس صرفا با حضور در کارگاه شعر شاعر نمی‌شود؛ لیکن در این کارگاه‌ها عموما شعری که خوانده می‌شود مورد نقدی ظاهری قرار می‌گیرد و معمولا شاعر هم خیلی آن نقد را در سروده اش دخیل نمی‌کند. الان کارگاه‌ها جز تعداد معدودی زیاد به محلی تبدیل شده است اند جهت ارائه آثار نه نقد و بررسی سازنده.

فخرایی با بیان اینکه راجع به هر موضوعی که جهت او دغدغه باشد شعر می‌گوید، تصریح کرد:، چون در اکثر محافل ادبی شعر‌های مذهبی می‌خوانم، به عنوان شاعر آيینی شناخته شده است ام. شعرخوانی در خاص برنامه‌های تلویزیونی ماه محرم و ماه مبارک رمضان نیز این عنوان را پررنگ‌تر کرده است.

وی در پاره‌ای از توضیحات خود راجع به شعر آيینی بیان کرد: شعر آيینی یک مفهوم گسترده هست؛ ادبیات هیئت تنها بخشی از این سبک شعری هست. به این معنا که مناجات نامه‌ها و حتی بهاریه‌ها را نیز می توان جزو شعر آيینی محسوب کرد؛ چون جشن گرفتن بهار یک آیین است و برداشتی که از شعر آيینی در قالب شعر‌های مذهبی به وجود آمده، اشتباه است.

وی محمد سهرابی و علی اکبر لطیفیان را به عنوان شاعران توانمند آيینی و مورد قبول عام نام برد و گفت: این دو شاعر زبان‌های مختلفی در سرودن شعر دارند و با وجود این دو زبان متفاوت مقبولیت بالایی در حوزه ادبیات آيینی پيدا كرده اند. استاد غلامرضا سازگار نیز در حوزه ادبیات هیئت بی نظیر است.

میلاد فخرایی بر تقویت جنبه هنری ادبیات هیئت تاکید کرد و لازمه شاعری را طبع درونی و مطالعه مستمر دانست.

فخرایی در ادامه مانوس نبودن شاعران جوان با مطالعه را یک نقطه ضعف جهت آنان برشمرد و تشریح کرد: یک شاعر با کلمات سر و کار دارد، به میزانی که مطالعه شاعری زیاد باشد دایره کلمات او نیز وسیع‌تر خواهد شد. مطالعه سبک و سیاق بزرگان و چهره‌های موفق در هر رشته هنری بروز غلط های در آن رشته را کم کردن می‌دهد. به طور مثال کسی که بیدل یا صائب می خواند ناخودآگاه از کاربرد مضامین تکراری پرهیز می‌کند.

وی افزود: مسئله دوم در این حوزه بی اعتنایی به ادبیات کلاسیک هست؛ شاعران جوان زیاد ادبیات معاصر البته معاصر نه به معنای شعرهای شهریار و… بلکه ادبیات ده سال اخير را مطالعه می‌کنند. این عنوان بد نیست، ولی همان شاعر اگر نتواند شاهنامه بخواند یک مسئله و ضعف بسیار بزرگ جهت او به حساب می‌آید.

اين شاعر جوان راجع به مقام و موفقیت‌هایی که در جشنواره‌های شعر کسب کرده، گفت: نظر شاعران آيینی این است که سرودن شعر جهت اهل بیت بزرگ‌ترین موفقیت هست. هر مسابقه با هر مقدار جایزه به ارزش یک گوشه چشمی از امامان بزرگوار نمی‌رسد. مقام و پاداش این حوزه معنوی و غرقابل وصف است.

وی در آخر ضمن اشاره به انتقاد‌های شاعران آزاد از ادبیات هیئت بیان کرد: شاعران باید دقت بیشتری به جنبه هنری شعر هیئت داشته باشند. در این سال‌ها شعر هیئت زیاد با رویکرد روضه پیش رفته و به ادبیات هیئت به عنوان یک جنبه هنری کمتر توجه شده است هست. همین عنوان نقد جامعه ادبی را هم به همراه دارد. انتقاد آن‌ها تا حدودی درست هست. بنابراین شاعران باید شعرهای هیئتی خود را آنچنان بنویسند که در مجامع ادبی قابل دفاع باشد.

انتهای پیام/

کسی صرفاً با رفتن به کارگاه شعر شاعر نمی‌شو‌د ، باید جنبه هنری ادبیات هیئت تقویت شود

واژه های کلیدی: موفقیت | مطالعه | کلمات | دایره | انتقاد | شعر آیینی | شعر | ائمه اطهار