به گزارش گروه فرهنگی گروه تحریریه سایت جوان؛ ششمین شب از «یک شب، یک نویسنده» با حضور ابوتراب خسروی و میزبانی محسن حکیم معانی برگزار شد.

این نشست با معرفی زیاد ابوتراب خسروی و آثار او شروع شد و در ادامه با پرسش و پاسخ ادامه یافت. حکیم‌معانی به عنوان نخستین پرسش خود پرسید که من ابتدا کتاب «دیوان سومنات» را خواندم و سپس به دنبال نخستین کتاب ابوتراب خسروی، «هاویه»، رفتم. همچنین خیلی‌ها ابوتراب خسروی را با کتاب «دیوان سومنات» شناختند؛ فاصله چندساله بین این دو اثر را چه چیزی پر می‌کرد؟

خسروی در جواب گفت: در شیراز جلساتیبه عنوان داستان‌نویسی و داستان‌خوانی هر دوهفته یک بار برگزار می‌شد و داستان‌های‌مان را در آن جلسات می‌خواندیم که به‌نظرم یکی از دلایل توسعه داستان‌نویسی و ادبیات داستانی این جلسات بود و نویسنده‌های نسبتا خوبی از این جلسات بیرون آمدند که در حال حاضر تقریبا اغلب این دوستان در خارج از کشور به سر می‌برند و فعالیت خود را در اروپا انجام می‌دهند البته فکر کنم از بین تمام این جمع فقط من و آقای کشاورز در شیراز ماندیم.

یک شب یک نویسنده در دیدار با «ابوتراب خسروی» برگزار شد

این نویسنده در ادامه گفت: آن وقت هدف از نوشتن، شهرت نبود. در نویسندگی و اساسا هنر تا مولف نسبت به کار اخلاص و خلوص نداشته باشد موفق به انجام کار موجهی نخواهد شد، به نظر من مهم‌ترین کاری که یک نویسنده باید انجام بدهد شفافیت و انسی است که باید با کار داشته باشد

وی افزود: اگر کار در مسیر درستی قرار بگیرد همه چیز را با خودش خواهد داشت و اگر بخواهد هدف دیگری را دنبال کند امکان‌پذیر نیست.

خسروی با بیان اینکه زمانی داستان پدید می آید که شرح حال اهمیت پیدا کند، گفت:برای شرح شرح حال باید دستگاهی باشد که بتوان به کمک آن شرح حال را گفت که نویسنده‌ها دستگاه زاویه دید را تحت تاثیر دوربین فیلمبرداری و عکاسی اختراع کردند و زمانی که زاویه دید به کار گرفته شد داستان پدید آمد.

وی گفت:خصوصیت داستان عینت دادن واقعه هست؛ شرح شرح حال است و شرح حال را بازتاب می‌دهد که درست نقطه برابر حکایت‌پردازی هست، شما هنگامی حکایات سعدی را می‌خوانید روایت صرف است و تشبیه، ولی در داستان ما به وسیله دستگاه مجازی زاویه دید عینیت را بازتاب می‌دهیم. نویسنده اگر نتواند زاویه دید مناسب را پیدا کند، نمی‌تواند داستانش را پیش ببرد.

ششمین شب از «یک شب، یک نویسنده» با حضور ابوتراب خسروی و میزبانی محسن حکیم معانی برگزار شد.

این نویسنده در ادامه گفت: متون کلاسیک چه چیزی به ما می‌دهند و جهت داستان‌نویس چه کار می‌کنند، که او در پاسخ گفت: در ابتدا باید بگویم همان‌طور که نویسنده می‌نویسد، می‌اندیشد. نوشتن وجهی از اندیشیدن هست. در واقع هنگامی قلم به دست می‌گیرید نخستین کلماتی که می‌نویسید به ناخودآگاهتان نیشتر می‌زنید و کلمات از ناخودآگاه شما نشات می‌گیرد و ناخودآگاه مثل جنگلی از گذشته است و بخشی از کار نویسندگی ارتباط با ناخودآگاه است.

خسروی گفت:با هر جمله و کلامی که می‌نویسید به اهداف‌تان در داستان می‌رسید. همه این کارها مربوط به فردیت شما می‌شود. فردیت هرکس یگانه هست، نویسنده نیز در ابتدا انسان هست. نوع رفتاری که نویسنده با کلمات می‌کند، یک واکنش‌ منحصر به فرد است بعد داستانی که خلق می‌شود نیز منحصر به فرد خواهد بود، که به فردیت او مربوط می‌شود.

وی افزود: هنگامی با متون کلاسیک در ارتباط باشید بخشی از ناخودآگاه شما می‌شود و به عنوان اعتبار و منابع متن می‌توانید استفاده کنید. کاری که به نظر من نیاز است نویسنده در این مقطع انجام دهد، این است که از این منابع به عنوان الهام‌بخش استفاده کند و تحت تاثیر این نوع زیباشناسی باشد.

این داستان‌نویس در ادامه اظهار کرد: در تالار نیاوران بودیم آقایی که خودشان نویسنده بودند به من گفتند: «چرا من هرچی را شما می‌نویسید نمی‌فهمم!؟ » من خیلی متاثر شدم. نمی‌دانم حق با ایشان بود یا من، ولی این یک تلنگر جهت من بود که نحوه نوشتن من باید طوری باشد که طیف عظیم‌تری را جذب کند. همین باعث شد در رمان بعدی تلاش کنم قضایا را توضیح بیشتری بدهم و راحت‌تر بنویسم که در تعداد خواننده ها موثر بود و طیف بیشتری جذبِ رمانم شدند. نمی‌دانم کار درستی بود یا نه و وقت پاسخ این سوالم را خواهد داد که این‌طور نوشتن منطقی‌تر است یا خیر؟

انتهای پیام/

واژه های کلیدی: نویسنده | داستان | زاویه | داستان | شعر | بازار نشر |