فرنچسکو توتی، در آخر آخرین بازی خودش جهت این کلوب و خداحافظی رسمی از فوتبال در میانه میدان ورزشگاه المپیکوی رم میکروفون به دست گرفت و از احساساتش سخن گفت.

کلوب رم در آخر مسابقه با جنوا به او یک لوح افتخار با شماره اش داد و توتی میکروفون به دست در میان سیل ابراز احساسات هوادارانش چنین سخنانی احساسی را به زبان آورد:

« رم از تو متشکرم.

مادرم، پدرم، برادرم، خویشاوندانم و دوستانم، متشکرم.

همسرم و سه فرزندم، متشکرم.

می خواستم از آخر شروع کنم – از خداحافظی ها – چون نمی دانم آیا می توانم این چند خط را بخوانم.

جمع کردن ۲۸ سال در چند جمله کار سختی است.

دوست دارم با ترانه ای یا شعری انجامش دهم، ولی بلد نیستم بنویسم.

در طول این سالها، تلاش کردم با پاهایم حرفم را بزنم، کاری که از کودکی باعث می شد همه چیز برایم ساده تر شود.

حرف کودکی شد، حدس می زنید که اسباب بازی مورد علاقه ام چه بود؟ توپ فوتبال، البته! و هنوز هم هست.

در مقطعی از زندگی است که بزرگ می شوید – این حرفی است که به من زدند و این همان چیزی است که وقت در موردش تصمیم گرفت.

زمانِ لعنتی.

به ۱۷ ژوئیه ۲۰۰۱ که برگردیم، همه می خواستیم که وقت کمی سریع تر بگذرد.

بی صبرانه منتظر این بودیم که داور سوت آخر را بزند.

هنوز هم هنگامی به فکرش می افتم هیجان زده می شوم.

امروز، وقت آمده و روی شانه ام می زند و می گوید:ّباید بزرگ شویم. از فردا بزرگسال هستی. این شورت و کفش ها را دربیاور چون از امروز مرد شدی. دیگر نمی توانی از بوی چمن، خورشیدی که در حین نزدیک شدن به سوی دروازه حریف روی صورتت می تابد، هیجانی که تو را فرا می گیرد، خوش حالی جشن گرفتن، لذت ببری.

در چند ماه اخیر، از خودم پرسیدم که به چه دلیل از این خواب پریدم.

تصور کنید که کودک هستید و دارید رویایی می بینید… و مادرتان شما را از خواب بیدار می کند تا به مدرسه بروید.

می خواهید به رویا دیدن ادامه دهید…سعی می کنید در آن رویا بمانید ولی هرگز نمی توانید.

این بار، رویایی در کار نیست، بلکه واقعیت است.

دیگر نمی توانم واردش شوم.

می خواهم این نامه را به همه شما تقدیم کنم – به همه فرزند هایی که مرا حمایت کردند.

فرزند های دیروز که بزرگ شدند و خودشان مادر و پدر شدند و به فرزند های امروز که احتمالا فریاد زدند: توتی گل.

دوست دارم فکر کنم که جهت شما دوران بازی من داستانی خیالی بود که الان گذشته است.

واقعا حالا تمام شده است است.

من جهت آخرین بار این پیراهن را از تن در می آورم.

آن را تا می کنم و کنارش می گذارم، حتی با اینکه هنوز آماده گفتن «کافی است» نشدم و شاید هم هرگز نشوم.

مرا ببخشید که مصاحبه نمی کنم و نظرم را نمی گویم، ولی براق سازی ساده نیست.

می ترسم. این مثل آن ترسی نیست که هنگامی برابر دروازه می ایستید و می خواهید پنالتی بزنید.

این بار، نمی توانم ببینم که آینده از داخل سوراخ های تور دروازه چه شکلی است.

به من اجازه دهید که بترسم.

این بار، من هستم که به شما و عشقی که هر لحظه به من نشان دادید نیاز دارم.

با حمایت شما، من موفق به پشت سر گذاشتنش می شوم و خودم را وارد ماجراجویی تازه ای می کنم.

حالا، وقتش شده است تا من از همه هم تیمی ها، مربیان، مدیران، رؤسا و همه کسانی که در طول این دوران کنار من کار کردند تقدیر کنم.

از هواداران و کوروا سود، نور هدایت جهت همه رمی ها و طرفداران رم.

رمی متولد شدن و طرفدار رم بودن یک موهبت است.

کاپیتان این تیم بودن مایه افتخار است.

شما زندگی من بودید و خواهید بود. دیگر نمی توانم با پاهایم شما را سرگرم کنم، ولی قلبم هر لحظه جهت شما حاضر است.

حالا، از پله ها پایین می روم و وارد رختکنی می شوم که از من به عنوان کودکی کم سن و سال استقبال کرد و حالا به عنوان یک مرد می روم.

سرافرازم و خوشحال که ۲۸ سال به شما علاقه ورزیدم.

دوستتان دارم.»