اطلاعیه سایت
شاعران اشعاری را به مناسبت حلول ماه مبارک رمضان سروده اند که در گزارش به بعضی از آنها اشاره می‌کنیم.
عبارات مهم : ماه رمضان – دانستی اوقاتِ نابِ اهلِ بکاء می رسد ز راه
مهمان کند خدا همگان را به سفره اش
وقتی که ماهِ جود و سخا میرسد ز راه
گُل میکند به لب همه دم ذکر یا علی
زیرا بهارِ اهلِ دعا می رسد ز راه
ماهِ مجیر و جوشن و شب های عاشقی
ماهِ جنون و ماهِ صفا میرسد زِ راه
دستت دراز کن چو گدا سمتِ سفره اش
وقتی گدا به پشتِ گدا میرسد ز راه
امضا کند خدا گذر از نار دم به دم
چون ماهِ توبه ، ماهِ عطا میرسد ز راه
هنگامی که ماهِ خوبِ خدا رو کند به ما
فرصت جهت ترکِ گناه میرسد ز راه
معلوم میشود که عزیزی به نزدِ حق
وقتی بلا به پشت بلا می رسد ز راه
هر لحظه اش عبادت و هر ساعتش نکو
اوقاتِ سر به سر چو طلا میرسد ز راه
پُر میشود فضای دل از عطر عاشقی
لَا تَقْنَطو بر اهلِ اشتباه میرسد ز راه
بس کن دگر گناه که گناه سد عاشقی است
الطافِ باعشق جدا میرسد ز راه
میترسم از گناه و امیدم به رحمتش
وقتی که ماهِ خوف و رجا میرسد ز راه
ماهِ غمِ علی شهِ لولاک میرسد
یعنی که ماهِ اشک و عزا می رسد ز راه
افطار گر کنی همه دم یادِ لعلِ او
الطافِ سیّدالشهدا می رسد ز راه
گر خوب بندگی کنی ای دل به هر صباح
توفیقِ طوفِ کرب و بلا میرسد ز راه
وقتی به یادِ کرب و بلا بغض میکنی
صدها ملک ز ارضو سما میرسد ز راه
دنیا شود بهشتِ برین شک نکن دمی
وقتی قدومِ شاهِ وفا می رسد ز راه
«عَجِلْ عَلی ظُهُور وَلِیّک » خدای من
پس کی ز کعبه صاحبِ ما میرسد ز راه؟
از آتشت هماره ” بداغی ” شود رها
چون شاهِ دین به روز جزا می رسد ز راه
خبر آمد که بهار دل ما آمده است
مژده ی کم شدن فاصله ها آمده است
باز از عرش خداوند ندا آمده است
بندگان ماه خدا، ماه خدا آمده است
من که پابند هوس ها و گناهم چه کنم؟
نفسِ سوخته ای در تهِ چاهم چه کنم؟
خبر آمد که کریم آمد و در واشده است
سفره پرداز قدیم آمد و در وا شده است است
اسم رحمان و رحیم آمد و در وا شده است است
درد عصیان مرا خویش مداوا شده است است
آی مردم به خدا ربِّ رحیمی داریم
سجده آرید، خداوند کریمی داریم
ای که بخشنده ی هر جرم و گناهی، العفو
به پشیمان شدگان نیز پناهی، العفو
من پشیمان شده است ام؛ نیم نگاهی، العفو
یا الهیّ و الهیّ و الهی العفو
سائلی را به سر سفره ی خود راه بده
من گدای توأم ای حضرت الله- بده!-
یارب این سوخته دل را که محک مورد نیاز نیست
بچه ای را که کتک خورده، فلک مورد نیاز نیست
گرد خوان تو فقیرم من و شک مورد نیاز نیست
تا سر سفره حسین است نمک مورد نیاز نیست
به لبم خورد کمی آب، مرا بخشیدند
ای فدای لب ارباب، مرا بخشیدند
آمد رمضان و آسمان آبی شد
شب های زمین ، دوباره مهتابی شد
هستی ، به نماز عاشقی قامت بست
عالَم ، غزل خجسته نابی شد
آمد رمضان و تا خدا ما را برد
تا چشمه روشن دعا ما را برد
ما را ز لباس عافیت عریان کرد
تا سبزترین ِ سجده ها ، ما را برد
آمد رمضان و کاش می دانستی
ای ُکشته آب و آش! می دانستی
دنیاست که می خورد تو را با شهوت
کاش ای دل آش و لاش! می دانستی
آمد رمضان و دست شیطان بسته ست
درهای زمین به روی انسان بسته ست
وقت ست ز سمت معصیت برگردی
چون راه گناه ، ای مسلمان بسته ست!
ماه رمضان و جان تو در خواب ست
رخوت زده ای ، دنیا تو در خواب ست
هنگام سحر ، لبان جسمت بازست
اما دل شب نشان تو ، در خواب ست
ماه رمضان و سفره افطاری
هنگام سحر، َنفَس َنفَس ، بیداری
از روزه اگر همین َقدَر می فهمی
مصداق ریاضت است و خود آزاری!
ماه رمضان و روزه ای … ؟ معلوم ست !
در حسرت آب و کوزه ای ! معلوم ست
بسته ست لب تنت ، ولی جانت نه
غم می خوری و ُرفوزه ای! معلوم ست
آمد رمضان، ز خواب غفلت برخیز
گل کرد سپیده سعادت، برخیز
بشکاف فلک را و چو حافظ ، سرمست
طرحی دگر انداز و ز عادت برخیز
چند رباعی از رضا اسماعیلی
شب رفت و نسیم سحر آهسته روان شد
«از خواب گران خیز»، که گلبانگ اذان شد
با خویش جهاد آورم،المنت و لی الله
یاران خدا،ماه شریف رمضان شد
در ماه شریفم،به خدا ،از خودم آزاد
از چون و به چه دلیل رسته و از درد و غم آزاد
چندیست، که در فکر دل خود شده است ام من
دور از همه هنگامه ز فکر شکم آزاد
این نفس خداداه بود سنجش ایمان
هان، تا نکنی یک سر مو لغزش ایمان
گر پنج خواس من و تو روزه نگیرد
یک روزه ی تن نیز بود کم کردن ایمان
ای آنکه نهان روزه و ایمان بشکستی
یک لحظه به چشم دل خود بین که که هستی؟
تو مستی خودی،مست خدا نه،چه بگویم
در جام دلت باده ی مهرش نپرستی
ای پیر خدا ترس،روی شب به تراویح
انگشت تو هر دم بکشد دانه ی تسبیح
هر دانه تسبیح تو در ذکر خدا است
جز ذکر خدا نیست تو را کار دیگر به
هر گه به نماز آیی و محراب و سجودت
ریزد همه گرد گنه از مغز وجودت
از نام خداوند کریم، ای رمضانی
آیند ملائک ز فلک ها به درودت
القصه، که چندی که در این غمکده باشیم
بایست خداگاه به خود آمده باشیم
آن روز مبادا نشناسیم خدا را
آن روز مبادا، که شریعتزده باشیم
آن شوق ز جان رفته برگشته به جان آمد
آریم دمی تا یاد از فصل خزان خود
این ماه بهارستان هنگام خزان آمد
چون سیلی آگاهی بر گوش گران ما
این ماه دل آگاهی چون بانگ اذان آمد
تا عقل به کار آرد، تا علاقه به بار آرد
گویا که چو «بسم الله» از دل به زبان آمد
شیرینی ناتکرار دارد همه اوقاتش
این ساعت ناتکرار تکرار چه سان آمد
پیغام خدا آید از بهر پیمبرها
پیغام خدا این دم بهر همگان آمد
واژه های کلیدی: ماه رمضان | دانستی | خداوند | ماه رمضان | رمضان ۹۶ | شعر جهت رمضان | بسته شعری رمضان |