به گزارش گروه فرهنگی گروه تحریریه سایت جوان به نقل از افق نو؛ عضو فعال جنبش استقلال اسکاتلند که روزنامه نگار و سیاستمدار برجسته ای است طی یادداشتی به بررسی فشار صهیونیسم بر اسکاتلند پرداخت. کُنراد ریکاس که از میهمانان کنفرانس افق نو در اردیبهشت ماه نیز می باشد معاون حزب «تغییر در لهستان» و کارشناس مرکز مطالعات ژئوپلیتیک اروپا است که در کارنامه خود عضویت و ریاست شورای منطقه ای لوبلین را داشته و از مخالفین سیاست های آمریکا و جرج سورس در کشورهای اروپای شرقی می باشد.

متن یادداشت به شرح ذیل است:

دقیقا مانند دیگر جوامع یهودی که علاقه‌ای به نمایان کردن خود ندارند، جامعه یهودیان اسکاتلند نیز خود را جامعه‌ای کوچک و جوان می داند که تنها ۲۰۰ سال قدمت دارد. آنها دلیلی جهت این کار خود دارند؛ هیچ علت تاریخی یا معاصر جهت بکارگیری سلاح مورد علاقه صهیونیسم (یهودیت ستیزی) علیه مردم اسکاتلند وجود ندارد. ولی از سوی دیگر، محافل صهیونیستی می دانند که تمام قدرت‌های سیاسی و اجتماعی اسکاتلند، مقامات محلی، دانشجویان، مراکز علمی، و زیاد مردم اسکاتلند موضع محکمی در حمایت از فلسطین آزاد و مقابله با تروریسم اسرائیلی دارند. این سخن هشدار واضحی جهت فعالیت‌های صهیونیستی است که در برابر استقلال اسکاتلند نیز قرار می‌گیرد.

شباهت جنبش های استقلال طلب در فلسطین و اسکاتلند

امیدوارم که همه ما پرچم‌های فلسطین و اسکاتلند که در کنار هم در نقاطی از اسکاتلند برافراشته شده‌اند را دیده باشیم؛ نقاطی نظیر سردرِ شورای شهر گلاسگو، شورای دانبارتونشایر غربی، و همچنین بالای استادیوم سلتیک پارک، که نماد افتخار ماست. اینها نه فقط نشانه دوستی ما با فلسطین، آن هم صرفا در زمان‌های پراکنده و در میان جشن‌ها، بلکه نشانه های حمایت قاطع، مداوم و بی تردید اسکاتلند از مردم فلسطین هستند. ولی ملتِ ویلیام والاسِ دلاور به خوبی می‌داند که جهت آزادی همواره باید جنگید و خون داد. و اسکاتلندی‌ها هر لحظه در این زمینه همکاری خود را نشان داده‌اند.

در سال ۲۰۱۳، کلیسای اسکاتلند، که اصلی‌ترین اجتماع مذهبی این کشور هست، گزارشی را با عنوان «میراث آبراهام: گزارشی در مورد سرزمین موعود» انتشار نمود و طی آن نود و پنجمین سالگرد بیانیه‌ی ننگین بالفور[۱] در سال ۱۹۱۷ را یادآور شد. گزارش مذکور به شکلی آشکار مخالفت خود را با ایجاد «صهیونیسم مسیحی» ابراز کرد و به نقد تلاش ها در استفاده از مباحث مذهبی جهت توجیه اشغال صهیونیستی فلسطین پرداخت.

کُنراد ریکاس، عضو جنبش استقلال اسکاتلند و میهمانان کنفرانس :افق نو» طی یادداشتی به بررسی فشار صهیونیسم بر اسکاتلند پرداخت.

مقامات کلیسا از سوی صهیونیست‌ها و همکارانشان در بریتانیا، از جمله نمایندگان رسمی ‌آنها در اسکاتلند (شورای اسکاتلندی جوامع یهودی و شورای نمایندگان یهودیان گاسگلو) مورد هجمه و حملات فراوانی قرار گرفتند. فشار به قدری زیاد بود که در سال ۲۰۱۷، در صدمین سال انتشار بیانیه بالفور، بیانیه جدیدی از سوی کلیسا انتشار گردید که طی آن گفته شد اگرچه «علم الهیات مسیحی نباید جهت توجیه یا ارتقا یک بی عدالتی مورد استفاده قرار گیرد» و «ما باید به نقشی که بیانیه بالفور در منع مردم فلسطین از حقوق خود ایفا کرد توجه کنیم، وحشت های بنیادین و داستان هایی در خصوص فقدان و درد های عمیق نیز وجود دارند».

به طور کلی، بیانیه‌ تازه به شکل قابل توجهی عقب نشینی داشته است به طوری که راه حل «دو کشور» در کنار یکدیگر را جهت حل بحران فلسطین پیشنهاد داده هست. هرچند، این عقب نشینی هم صهیونیست‌ها را راضی نکرد به طوریکه آنها روابط خود را با سازمان‌های مذهبی اسکاتلند قطع کردند.

این تنها یکی از نمونه‌های سوء استفاده صهیونیست‌ها از ابزار تبلیغاتی علیه نقدهای وارد شده است به خود هست. ما همچنین باید به خاطر داشته باشیم که بیش از یک قرن است که محاظه کاران بریتانیا از دوستان و خدمتگزاران مورد اعتماد صهیونیسم بوده‌اند، به این ترتیب آنها دشمن های مشترکی را در اسکاتلند دارند که همان استقلال طلبان دو کشور اسکاتلند و فلسطین هستند. من تقریبا مطمئن هستم که در هیچ یک از کشورهای دیگر اروپایی تحریم اسرائیل به اندازه آنچه در اسکاتلند جریان دارد، نیرومند نیست. دوستان ما نه تنها محصولات اسرائیلی (جهت بایکوت) را در بازار شناسایی می کنند، بلکه هرگونه داد و ستد با شرکت های اسرائیلی را نیز مسدود می‌نمایند و از تبلیغات صهیونیستی در دانشگاه‌ها جلوگیری می کنند. حتی در جشنواره معروف ادینبرا (که در سال ۲۰۱۶ موفقیت آمیز بود ولی در ۲۰۱۷ فشارها دوباره زیاد شد) این مقاومت زیاد به چشم می خورد. دو لابی بسیار فعال (کنفدراسیون دوستان اسرائیل-اسکاتلند (COFIS) و جمعیت StandWithUS) در آگوست ۲۰۱۷ مجموعه ای از رخدادهای دروغین را به راه انداختند و شعار «همزیستی شاد ملل و مذاهب در اسرائیل» را سر دادند. و این بار بعضی از سیاستمداران از جمله رهبران حزب کارگر اسکاتلند دعوت آنان را پذیرفتند و خود را در کنار صهیونیست‌ها نشان دادند. این امر نشانگر ضعف و سطحی نگری جریان ضد صهیونیستی در عرصه های بالای قدرت است که همواره از برچسب «یهود ستیزی» بر خود هراس دارند.

از همه قوی‌تر صدای مردم هست؛ از جمله حرکات مردمی می توان از BDS (جنبش بایکوت، عدم سرمایه‌گذاری و تحریم اسرائیل) نام برد. بایکوت محصولات اسرائیلی به وسیله مصرف کنندگان نقش مهمی را در ارتقا آگاهی و حساسیت جوامع غربی نسبت به مساله فلسطین ایفا می کند. این امر خوشحال کننده است که ما هر هفته شاهد تظاهراتی در سطح شهر گلاسگو هستیم که طی آن از مردم درخواست می شود از خرید و فروش محصولات اسرائیلی خودداری کنند؛ یا زمانی که در ادینبرا ، کمپینهای حمایت از فلسطین با مذاکرات، شورای شهر را متقاعد ساختند که شرکت فرانسوی خدمات وئولیا (Veolia) را به خدمت نگیرد، به چه دلیل که این شرکت در شبکه ریلی اورشلیم مشغول فعالیت بود. حتی سفارت اسرائیل در لندن نیز به صراحت اذعان می‌کند که جریان BDS یکی از تاثیرگذارترین حرکت های ضد اسرائیلی در اسکاتلند هست. هرچند، این حرکت نمی تواند و نباید به جمله هایی چون «من پرتقال اسرائیلی را خریداری نکردم و این تمام کاریست که از من بر می‌آید» محدود شود. فشار اقتصادی بر اسرائیل باید شدت بیشتری پیدا کند، به خصوص در مواردی که جهت تل آویو ارجحیت دارند – مواردی نظیر سرویس‌های دفاعی و مالی.

نخست وزیر اسبق اسکاتلند، الکس سالموند، همواره بر این امر پا‌ فشاری داشت که اسکاتلند مستقل هرگز زیر بار هیچ گونه معاهده تجاری یا سیاسی با اسرائیل نخواهد رفت و به هیچ عنوان همکاری نظامی با رژیم صهیونیستی نخواهد داشت.

شباهت جنبش های استقلال طلب در فلسطین و اسکاتلند

اما نتیجه آن چیزی بود که در سال ۲۰۱۴ و در کمپین رفراندوم استقلال اتفاق افتاد: یهودیان اسکاتلند به دنبال تبلیغات صهیونیستی رفتند که میگفت «اسکاتلند آزاد می تواند زندگی را جهت جامعه یهودیان سخت سازد» و «ملی گرایان اسکاتلندی از نازی‌ها بدترند». ما هرگز نمی دانیم که آن نیرنگ کاری به نتیجه میر‌سد یا نه، درست مثل اینکه نمی دانیم نتیجه واقعی رفراندوم چه بوده هست. اما، آنچه که می دانیم این است که صهیونیست ها تحت قوانین احزاب بریتانیا British Tories دوباره سر برمی‌آورند. نخست وزیر کنونی اسکاتلند، نیکولا استورجن، مجبور شد با هیئت اعزامی «جامعه متعهد اسرائیل» (IES[2]) از دانشگاه ادینبرا ملاقات کند و سخنان آنها علیه کمپین همبستگی فلسیطن را بشنود. همانطور که همه ما میدانیم، یک رفراندوم استقلال دیگر در سال ۲۰۱۹ برپا خواهد شد و صهیونیست‌ها به خوبی از عواقب این رفراندوم جهت تجارت و همچنین عواقب آن جهت جزایر بریتانیایی آگاه هستند.

این حرکت دامنه وسیع‌تری را در برخواهد گرفت لیکن ما نیز موفقیت‌هایی را در این جریان کسب کرده‎ایم. علی رغم فشارهای فراوان، بعد از آنکه دادستان عمومی اسکاتلند[۳] فعالان کمپین «همبستگی فلسطین و اسکاتلند» را به خاطر تظاهرات علیه شرکت اسرائیلی لوازم آرایشی Jericho متهم به نژادپرستی و تجاوز به حقوق دیگران نمود، بعد از گذشت یک دوره دادخواهی سه ساله، دادگاه مهم گلاسگو، بالاخره در جولای ۲۰۱۷ این حکم را صادر نمود که «مخالفت با صهیونیسم به معنای نژادپرستی نیست.» و این اتفاق نقطه عطف جدیدی در اصول پیشین اسکاتلند به حساب می آید. هرچند این یک جهت ما دستاوردی عجیب محسوب نمی شود، ولی جهت افرادی که در خط اول مبارزات قرار دارند، پرچم اسرائیل را به آتش می کشند و علیه تبلیغات صهیونیستی فعالیت می کنند از اهمیت بالایی برخوردار است.

همانگونه که می بینیم، تاریخ حال و آینده‌ اسکاتلند و فلسطین در هم تنیده شده است هست. فلسطین زمانی مستعمره بریتانیا بود و اسکاتلند همچنان در آن اوضاع است و ما دشمن های مشترکی داریم لیکن آنها نیز می دانند که اسکاتلند مستقل همواره به عنوان حامی مستحکمی جهت دوستان فلسطینی مان خواهد بود. دشمن های از ما متنفر هستند لیکن آنها از آنچه که ما اعتقاد داریم و جهت اعتلای آن تلاش می کنیم بیم دارند؛ و آن چیز حقیقت است.

کُنراد ریکاس، عضو جنبش استقلال اسکاتلند و میهمانان کنفرانس :افق نو» طی یادداشتی به بررسی فشار صهیونیسم بر اسکاتلند پرداخت.

انتهای پیام/

واژه های کلیدی: رژیم صهیونیستی | صهیونیستی | شورای شهر | اسرائیل | استقلال | صهیونیسم | صهیونیست | فلسطین | اسرائیل | بیانیه