سعدی محمدی، کارگردان و بازیگر برنده جشنواره تئاتر دانشگاهی در گفت وگو با خبرنگار حوزه تئاترگروه فرهنگی گروه تحریریه سایت جوان؛ در خصوص موفقیت در تولید تئاتر دانشگاهی گفت: آرزوي هر دانشجوي تئاتري، این است که در این مسابقه ها دیده بشود. من واقعا بارها شكست خوردم، بارها براي همين جشنواره و جشنواره هاي مشابه كار فرستادم و اغلب کارهایم در مرحله بازخواني متون رد مي شد كه البته این مرحله بازخوانی به نظرم سياست غلطي بود به چه دلیل كه؛ خيلي از كارها، آن هم كارهاي دانشگاهي كه طبيعتا جسورتر هستند، را بايد ديد و قضاوت كرد. همانطور كه نمي شود مزه يك غذا را براي كسي تعريف كرد، يك اجراي تئاتر هم اثري مستقل است كه بايد در مديوم خودش قضاوت بشود.

وی اطراف شاخصه های تئاترهای دانشگاهی اظهار داشت: از نظر من تئاتر دانشگاهي جایی است كه؛ انسان مي تواند بدون وحشت از قضاوت شدن ديوانه بازي هایش را انجام بدهد. اولين مشخصه يك اجراي دانشجويي از نظر من؛ جسارت و نترسي هست. بايد سخت كار كرد و از همين اندك فضايي كه مهيا است نهايت استفاده را برد. البته منظور من از اين جسارت و نترسي اصلا بي قاعدگي و انجام هر كاري نيست.

عبارات مهم : جشنواره – انتخابات

محمدی ادامه داد: دیده شده است که گاهی آثار بي محتوا و كم مايه به اسم همين «ديوانه بازي» به روی صحنه رفته اند و حتی مورد تشویق هم قرار گرفته اند. از نظر من تئاتر جاي خالي كردن زحمت ها و عقده هاي شخصي نيست. در تئاتر حرفه اي با هر رويكردي كه داشته باشد كمتر جاي اين آزمايش و اشتباه كردن ها است.

وی در خصوص حمایت های مورد نیاز و انجام شده است از کارهای دانشجویی تصریح کرد: راستش تئاتر خودش شبيه به يك فرد بيمار هست. تئاتر دانشگاهي هم مثل عضوي از پيكر آن فرد بيمار هست. تئاترهاي تجاري يا به اصطلاح حرفه اي يا تئاترهايي كه با آوردن يك يا چند صورت سينمايي و جذاب، سيل مخاطبان را به خودشان جذب مي كنند، اوضاع خوبي دارند. ولی تئاتر دانشگاهي در وضعيتي كه امروزه بر اقتصاد كلان كشورمان حاكم است بيشترين لطمه را مي خورد.

محمدی در این خصوص گفت: جهت جشنواره تئاتر «تجربه» كه يكي از بهترين جشنواره هاي تئاتري در سطح كشور هست، بودجه اي در حدود ۱۰ تا ۲۰ ميليون در نظر گرفته اند! در این جشنواره که امسال هفدهمين دوره اش بود، ۵۷ اثر شركت داشتند. ۵۷ اثر كه با شعار تجربه گرايي، خلاقانه ترين ايده ها را در كارهای ارزش با همان امكانات راحت دانشجويي به روي صحنه بردند. جشنواره تئاتر دانشگاهي هم كه اصلي ترين ميدان مسابقه تمام دانشجويان تئاتر است از همين مسئله بودجه زحمت مي برد.

وی ادامه داد: حقيقتا حمايتی که از نظر بودجه، از این جشنواره مي شود تنها و تنها براي خالي نبودن عريضه است! هزينه پلاتو براي تمرين گروه هاي تئاتري حاضر در جشنواره چند برابر كل مبلغ كمك هزينه اي است كه دبيرخانه به گروه ها تخصیص داده شده است داده هست. مديريت دبيرخانه هم البته عده اي از همكلاسي هاي ما هستند كه با جان و دل و حتی گاهی با هزينه شخصي امورات جشنواره را پيش مي برند. به نظر می رسد، مشكلي كه تئاتر دانشگاهي و اصولا تئاتر در ايران از آن زحمت مي برد، به كلان ترين سطوح تصميم گيرنده فرهنگي و… بر مي گردد.

محمدی در خصوص مسائل و مانع ها تئاتر از نظر خود، گفت: از نظر من مشكل اصلي كه دامن تئاتر را گرفته، اين است كه؛ دولت نگاهي اشتباه و پر از سوءتفاهم به آن دارد. تئاتر اگر به درستي مديريت بشود می تواند علاوه بر تأمين نيازهاي خودش، به عنوان يك مرجع درآمدزايي و اشتغال هم عمل کند. ولی مديران خرد و کلان فرهنگ و هنر، با اين نگاه كه تئاتر «مسئولیت سختی» است كه هزينه در بردارد و هيچ سودي ندارد، كمابيش تلاششان را كردند كه تئاتر را کم رنگ کنند.

وی ادامه داد: مسئله دومی که به نظر مي رسد این است كه برخي از اهالي تئاتر با دنیا پيرامونشان به كلي بيگانه هستند. تئاترهايي ساخته مي شود كه از خلال آن، هيچ چيزي درك و دريافت نمی شود. هيچ نسبتي با من نوعي ندارد و انگار از يك سياره ديگر آمده است.

وی در آخر بیان داشت: اي كاش حكومت اجازه مي داد آن روندی كه در دوران انتخابات در خیلی از مکان ها (حتی در مترو، اتوبوس و …) ایجاد شده است بود؛ بعد از انتخابات در حوزه های دیگر مانند تئاتر هم، ادامه داشته باشد. در آن برهه كوتاهِ تبليغات انتخاباتی، نوعي از ديالوگ بين مردم در خيابان ها شکل گرفته بود كه در تمام سال هاي بعد از انقلاب بي نظير بوده است! اين دقيقا همان چيزي است كه در تعريف من از تئاتر ارزشمند هست. بنابراين به نظر می رسد كه لازمه خود ما، اهالي تئاتر این است که در خيابان ها برویم و زندگي افراد جامعه را از نزديك را لمس كنيم تا بتونيم آن را به روی صحنه بازتاب دهیم…

انتهای پیام/