به گزارش حوزه سینما گروه فرهنگی گروه تحریریه سایت جوان؛«سرو زیر آب» یک چالش عمیق دارد. دغدغه آینده پیکر شهدا و شناسایی شهیدان گمنام هنوز هم باشه آهنگر را رها نمی‌کند تا در «سرو زیر آب» هم نخ قصه فیلم را به همین مسئله گره بزند و یک فیلم شریف و انسانی بسازد. او زاویه‌ای از جنگ را روایت می‌کند که از بازگشت پیکر شهدا شروع می‌شود و به روستاهایی کیلومترها دورتر در لرستان، یزد یا هرجای دیگر این کشور که جوانانش را جهت دفاع از آن داده‌اند، ختم می‌شود.

برخلاف آنچه پیش از جشنواره راجع به فیلم پخش شده است بود «سرو زیر آب» اصلا ضد جنگ نیست. ماجرای تعاون رزم هست؛ جهانگیر و جهانبخش که دو برادر با دو نگاه متفاوت در همین بخش خدمت می‌کنند. آن هم در سال ۱۳۶۷ ، درست همان سالی که جنگ تمام می‌شود. ماجرا بر سر گمنامی هست. آیا حق آنهایی که خواسته‌اند با گمنامی بروند ارجح است یا حق آنهایی که به دنبال عزیزانشان همه جا را زیر پا می‌گذارند؟ فیلم در آخر به این چالش پاسخ مناسبی می‌دهد. درست جایی که صاحبان این دو نظر درگیر اتفاقی مشابه می‌شوند.

در بعد تمام اینها «سرو زیر آب» ساختارهای نادیده تعاون را جهت مخاطب به خوبی ترسیم می‌کند. ساز و کارهای رسمی، روال اداری و قانونی، روش شناسایی پیکرها و شرح حال نشانه‌یابی در آنها، تصویر گرفتن از شهدا و تفاوت پلاک دو تکه و یک تکه و حتی کسانی که در معراج وظیفه ارزش جیب بری است! در کنار اینها نحوه مواجهه با خانواده معظم شهدا و مفقودین. این ها همه تلاش‌های مجاهدانه‌ای است که کمتر کسانی از آن اطلاع داشته و دارند ولی حالا در یک فیلم سینمایی نماش داده می‌شود.

سرو جهانگیر و سنگ جهانبخش!

با تمام این اوصاف و گره مهم درگیر کننده، فیلم زیادی کند و کشدار هست، دیر تمام می‌شود و بخش زیادی از آن صرف نمادپردازی‌های اضافه‌ای می‌شود که واقعا نیازی به بخش زیاد از آنها نیست. انگار فیلم چند آخر دارد که کارگردان نتوانسته از هیچ کدام آنها دل بکند. همچنین نماهای لانگ‌شات و هلی‌شات بسیار قشنگ که از جایی به بعد حوصله را سر می‌برند.جز این‌ها می‌شود راجع به بعضی از اشتباهات روال منطقی قصه هم سوال‌هایی پرسید، ولی «سرو زیر آب» حال خوبی دارد که باید به آن حس قشنگ دل بسپاریم و در آخر فیلم به احترام آن، صلواتی به شهدای هشت سال دفاع مقدس هدیه کنیم.

انتهای پیام/

واژه های کلیدی: سینمایی | شناسایی | تصویر | نقد فیلم | جشنواره فجر |