اسماعیل شفیعی سروستانی محقق و نویسنده در گفتگو با خبرنگارحوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی گروه تحریریه سایت جوان؛درخصوص علت احیا کردن هرساله عزاداری امام حسین(ع) گفت: هنگامی فصل خاص سوگواری اباعبدالله الحسین(ع) می رسد پنجره های مختلفی بر این عنوان باز می شود. هر یک از اهالی هنر و فرهنگ و صاحب‌نظران دریافت هایی پیدا می کنند و مطالعاتشان را به نحوی عرضه می کنند که هر سال بیش از سال قبل بر گستره دستاوردها و معارف حسینی افزوده می شود.

قیام امام حسین(ع) همه ادیان و امت ها را تحت تاثیر خود قرار می دهد

عبارات مهم : عزاداری – فرزندان
این مطلب که به چه دلیل هرسال نسبت به سال قبل به نوعی در برگزاری مجالس عزاداری سوگواری و گفتگوی معرفتی راجع به قیام اباعبدالله(ع) اهتمام داریم؛ در چند وجه مطرح می شود. قیام امام حسین(ع) در زمره نیرومند ترین و تاثیرگزار ترین واقعه ای است که بشر در طول تاریخ در آن حضور پیدا می کند. به نحوی که همه ادیان و امت ها را به علت شکوه عظمت و نمود انسانی پاک و کامل در میدانی فراخ به بلندای تاریخ تحت تاثیر خود قرار می دهد.

یکی از وجوه اینکه این مراسم تکرار می شود تاکید خاص ای ست که حضرات معصوم بر احیای هرساله و بزرگذاشت داشتند. همه ایام خاص به نحوی ذاکر و متذکر هستند. روزهایی مثل عاشورا، ایام فاطمیه و نیمه شعبان هر کدام با خود ذکری جهت گوش های شنوا دارد.

قیام اباعبدالله(ع) با قیام امام زمان(عج) وجوه مشترکی دارد ، در عاشورای ۶۱ اسیر نشویم

گویا خداوند در این موقعیت های خاص وقت و فرصتی را جهت بشر به وجود آورده هست. ایام اماکن و کتب مقدس زیادند. ولی در میان همه اینها اماکن و ایامی نشان شده است از سوی خداوند متعال هستند که خداوند باب رحمت را در این ایام باز می کند. یک وجه از عزاداری وقت و رخصتی است که بشر هنگامی که از آسمان فرود می آید در دریای زلال قرار گیرد و به تطهیر جسم و جان خود برسد. یک نوعی هم افقی بین انسان و شخص عالی مقامی چون حضرت اباعبدالله الحسین (ع) هست. در اثر گذر وقت و با وجود آلودگی ها و شائبه ها، هیچ انسانی از تیررس شبهه و انحرافاتی که شیطان باعثش است مصونیت ندارند. در این ایام خاص انسان مومن از مسیر هم افقی با آزادمردی چون اباعبدالله(ع) به نوعی پیراستگی دسترسی پیدا می کند.

هیچ بلایی با بلای فرود آمده براباعبدالله(ع) قابل مقایسه نیست/ یکی از دلایل پاسداشت هرساله عاشورا تقرب است

این محقق ادامه داد: وجه دیگری از پاسداری روزی مثل عاشورا و محرم، تقرب هست. در ادعیه می خوانیم اتقرب الی الله بحبهم. هنگامی مومنی می خواهد تقرب به خداوند متعال پیدا کند دوست دارد راه سهلی پیدا کند. جهت تقرب راهی سهل تر و راحت تر از عزاداری و بزرگداشت مقام اباعبدالله(ع) نیست. این حدیث زیبای آسمانی« ان الحسین مصباح الهدی و سفینه النجات» همین عنوان را نشان می دهد. از امام صادق(ع) پرسش می کنند آیا سایر امامان کشتی نجات نیستند؟ ایشان پاسخ می دهند همه ما چراغ هدایت و سفینه تجاتیم ولی سفینه جدم اباعبدالله(ع) وسیع تر است و می تواند همگان را شامل شود و سریع ترین هست. چنین سفینه نجات سریع و وسیعی را خداوند از مسیر اباعبدالله(ع) تعیبه کرده که همه خلق عالم حتی غیرمسلمان مجال نجات پیدا کنند. به چه دلیل این سفینه اباعبدالله(ع) سریع تر و وسیع تر است؟ علتش راحت هست. چون ایشان هجر و مظلومیتی در عاشورا پیدا کردند و همه خاندان و بود و نبود خود را در طبق اخلاص قرار دادند و تقدیم خداوند متعال کردند و بلایی را تجربه کردند که هیچ یک از انبیا و اوصیا این بلا را تجربه نکردند. عبارت قشنگی است که همه بلاها جهت ولاست و آنکه اهل ولایت باشد باید خود را جهت بلا مهیا کند. خداوند هیچ کسی را از تجربه بلا استثنا نکرده چون بلا به نوعی نردبان ارتقاست. یعنی بلا و مبتلا سنت خداوند متعال جهت ارتقائ مخلوقات خودش است و هر شخصی که به بلایی مبتلا می شود مجال ارتقا می یابد. اگر چه همه انبیا و رسل و حضرت محمد(ص) هم مبتلا به بلایای گوناگونی بودند ولی هیچ بلایی با بلای فرود آمده براباعبدالله(ع) قابل مقایسه نیست. اگرهمه ابتلائات انبیا را در یک کفه ترازو قرار دهیم، ابتلائ براباعبدالله(ع) سنگین تراست . به همین علت مقام اباعبدالله(ع)از همه انبیا بلند تر است و در آستانه خداوند در سمت راست خداوند مستقر شده است اند. این بلای بزرگ از سویی موجب کسب عالی ترین مرنبه تقرب به خداوند متعال جهت اباعبدالله الحسین(ع) بود و از طرف دیگر زیباترین و سریع ترین کشتی و نردبان را فراهم کرد که بقیه مردم که با تاثیر امام حسین(ع) عمل به زندگی می کنند هم بتوانند تقرب کنند و به همین خاطر در جنبه فردی علاوه بر اینکه هم افقی و تقرب به وجود می آید، شفاعت اهل بیت در قیامت کبری را نیز خواهند داشت. در روایت داریم قلب انسان عزادار از میرندگی نجات می یابد و در روز قیامت حشر او با حشر اهل بیت خواهد بود این فقط چند توصیه کوچک راجع به وجه فردی و اثرات فردی عزاداری جهت اباعبدالله(ع) است و در وجه اجتماعی مسئله به مراتب نیرومند تر و زیباتر از این است.

گفتگو با اسماعیل شفیعی سروستانی محقق و نویسنده راجع به عنوان عزاداری محرم و رابطه آن با ظهور امام زمان(عج) را در اینجا بخوانید.

برگزاری عاشورای هر ساله فسردگی و انجماد را از جامعه مسلمین می گیرد

شفیعی سروستانی یکی از وجوه مهم اجتماعی پاسداری از قیام امام حسین(ع) را احیاگری دین دانست و گفت: ایشان به عنوان سنگ محک و معیاری قد کشیدند که هر کسی در هر شرایط تاریخی می تواند موقعیت و دینداری و میزان تقرب خود را با توجه به آن بسنجد. بنابراین خط کشی جهت احیاگری و پاسداری دین هست. بنی امیه یک استراتژی خاص داشت و آن این بود که قیام اباعبدالله(ع)در دشت کربلا و شرایط تاریخی و زمانی و مکانی در سال ۶۱ اسیر شود و به جایی نرسد. بنابراین همه تلاش خود را داشت که حتی کوچکترین فرزندان خاندان اباعبدالله(ع) را به شهادت برساند و کسی نماند واین قیام زمینگیز شود و بیرون نیاید. در حالیکه خداوند چنین مقدر کرده که قیام اباعبدالله(ع) از ظرف زمانی و مکانی کربلا خارج و در گستره تاریخ جاری شود. جاری شدن قیام اباعبدالله(ع)در گستره تاریخ احیاگری را هرساله در حوزه فرهنگی ادبی و شرع مقدس باعث می شود. خونی است که هرساله برمی گردد تا فسردگی و انجماد را از جامعه مسلمین بگیرد. خداوند قیام اباعبدالله(ع) را با حکم غایت بودن آدمی در عرصه زمین گره میزند. خداوند اگر آدم و همه هستی را خلق کرد، جهت یک توصیه لطیف بود که انی جاعل فی الارض خلیفه. من می خواهم در زمین خلیفه ای را مستقر کنم و چنانکه فرموده بود «و نرید ان نمن علی الذین استضعفوا فی الارض» اراده کرده است که در زمین از میان مستضعفان امام و امامانی مسقرکند و زمین را به ارث مستضعفان تبدیل کند. غایت خلق هستی به جعل خلیفه و تشکیل حکومت مستضعفان بر زمین هست. چنانکه خلق هستی با این حکم گره خورده که روزی همه ظلم از صحنه زمین محو شود و به جای آن دولت کریمه تاسیس شود.

قیام امام حسین(ع) با قیام امام زمان(عج) نسبت تنگاتنگ دارد

این پژوهشگر درخصوص وجه اشتراکات بین قیام امام حسین(ع) و قیام امام زمان(ع) بیان کرد: قیام اباعبدالله(ع)هم با حکمت تاریخ و هم با غایتی که خداوند جهت خلق هستی تعریف کرده هست، نسبت تنگاتنگ دارد. امام در مسیر زنجیره بزرگ اولیا و اوصیا و انبیا آمد تا این بزرگراه امکان حرکت داشته باشد و با خروج از همه بن بست ها لختی به قیام جهانی صاحب الزمان نزدیک تر شود. در ارتباط با دو قیام سال ۶۱ و قیام امام زمان(عج) گفتگو بسیار زیاد است و پیوندهای عجیبی ما بین این دوست. در دو قیام نامبرده عنوان احیاگری دین جای خاص ای دارد. امام حسین(ع) و امام زمان(عج) به عنوان احیاگران خاص شناخته می شوند. ضمن آنکه همه سنن خاص انبیا و به خاص سنت رسول ختمی مرتبت در این دو قیام احیا می شود. یعنی بازگشت سنت ها به مدار مهم خود دومین وجه اشتراک دو قیام هست. سومین وجه اشتراک و ارتباط این دو قیام اصلاح گری هست. چنانکه امام حسین(ع) فرموند جهت اصلاح دین جدم قیام کردم و امام زمان(عج) را به عنوان مصلح کل می شناسیم. دو مصلح در دو نقطه خاص در دو نقطه عطف تاریخی ظهور کردند. اگر به ماجرای ظهور و آنچه از قول ائمه رسیده برگردیم و نگاه کنیم می بینیم که از سویی امام را به عنوان خونخواه اباعبدالله(ع)معرفی کرده اند . در دعای ندبه می خوانیم این طالب بدم مقتول الکربلا؟

وی ادامه داد: یکی دیگر از وجه ارتباط دو قیام این است که امام عصر(عج) به عنوان خونخواه قیام می کنند و برمی گردند. در روایات در زمانی که اذن خروج امام عصر(عج) صادر می شود پرچمی از آسمان به زمین می آید که در آن یالثارات الحسین نقش بسته هست. یعنی خونخواهان حسین. امام عصر(عج) از فرزندان امام حسین(ع) و خونخواه بحق ایشان و یاری دهندگان امام در زمره کسانی هستند که خونخواهی را دنبال می کنند. در روایات روز خروج امام عصر(عج) عاشوراست. یعنی سالی که ظهور اتفاق می افتد، در محرمی و در عاشورایی است و در روز دهم عاشورا جهت برکندن ریشه های همه ظلم و فساد از همه هستی قیام شروع می شود. بعبارتی قیام امام عصر(عج) چنان پیوند به قیام اباعبدالله(ع) خورده که درست در همان روزی که پرچم اباعبدالله(ع) در ظاهر به زمین افتاده، از زمین بلند می شود. به عبارتی قیام اباعبدالله(ع) در ظهور امام عصر(عج) به نتیجه غایی خود می رسد. هنگامی در بلندای گنبد اباعبدالله الحسین(ع) پرچم سرخی همواره در اهتزاز هست، همه زائران و همه شیعیان خودشان را به عنوان ادامه دهنده راه اباعبدالله(ع)می شناسند و استمرار قیام امام به نحوی است که با ظهور قیام امام عصر به نتیجه نهایی خود می رسد. از این رو عزاداری و پاسداری از روز قیام اباعبدالله(ع)به وسیله ما و فرزندان و نوادگان به این معنی است که ما همواره در مسیر قیام و در همراهی قیام هستیم و استمرار بخش این ماجراییم. ماجرایی که ختم نمی شود مگر با ظهور کبری امام عصر(عج).

قیام اباعبدالله(ع) با قیام امام زمان(عج) وجوه مشترکی دارد ، در عاشورای ۶۱ اسیر نشویم

مومن باید مصداق عینی وقت خود را هدف قرار دهد، نه اینکه در سال ۶۱ قمری اسیر شود

سروستانی در رابطه با رجعت در وقت ظهور ابراز کرد: توصیه ظریفی که قابل تامل هست، این است که هنگامی ظهور اتفاق می افتد دو جمعیت برمی گردند که در اعتقاد خاص از آن به رجعت یاد می کنیم. یک دسته از مومنان محض و یک دسته از کافران محض بر می گردند. نخستین شخص شخیصی که رجعت می کند حضرت اباعبدالله(ع) هست. در آن شبی که امام در خیمه خود همه یاران خود را جمع کردند، با آنها اتمام حجت کردند و بیعت مجدد بستند و اعلام کردند فردا روزی است که همه ما شهید خواهیم شد ومژده بازگشت را به همه یاران خود دادند و اعلام کردند ما برمی گردیم و نخستین شخص منم و شما نیزبرمی گردید. بعد اباعبدالله(ع) همراه با نواده خود جهت تکمیل آن قیام برمی گردند . بعد از صاحب الزمان مقام خلافت به اباعبدالله(ع) می رسد. همه قاتلان و یاران برمی گردند تا دیگر بار از قاتلان انتقام گرفته شود. همه اینها پیوندی را میان دو ماجرا می دهند. ضمن آنکه همه ما و نوادگان ما قیام اباعبدالله(ع)را از قید مکانی و زمانی خارج می کنیم، ولی یک عبارت و شرط دارد و آن این است که هریک از ما مومنان در هر شرایط تاریخی زندگی می کنیم، کفر و شرک و نفاق عصر خودمان را هدف قرار دهیم. در سال ۶۱ قمری بنی امیه، فرزندان ابوسفیان و معاویه و یزید ملعون به عنوان مزاحم راه خدا هدف بودند. مومن باید مصداق عینی وقت خود را هدف قرار دهد. نه اینکه در سال ۶۱ قمری اسیر شود. باید دید که شرک و کفر و نفاق در قرن شانزده قمری چگونه ظهورپیدا می کند و شیعه عزادار باید علیه مصادیق وقت خودش قیام کند و تبری پیدا کند. هنگامی تبری و تولی پیدا کند در مسیر قیام قرار می گیرد. دو بال جهت پرواز جهت هر پرنده مهم هست. هر انسانی هم جهت پرواز دو بال نیاز دارد. بال تبری و تولی. آنکه یکی را ندارد نمی تواند پرواز کند. در هر دوره تاریخی اگر به اباعبدالله(ع)و فرزندان ایشان تولی می کنیم باید تبری نیز از دشمن های وقت خودمان پیدا کنیم که مجال پرواز به وجود بیاید. در احیاگری و پاسداشت ایام عزاداری ضرورتا باید هر عزاداری حسین وقت خودش را بشناسد و در غیر این صورت به بیراه خواهد رفت. از امام صادق(ع) پرسش کردند که اگر کسی سایر امامان را بشناسد ولی امام وقت خود را نشناسد مومن است؟ امام می فرماید مومن نیست. پرسش می کنند آیا مسلمان است ؟ می فرمایند بله مسلمان هست. مسلمان ضرورتا باید معرفت به حسین وقت خودش برسد. چنانکه یاران اباعبدالله(ع)در وقت خودشان به امام حسین(ع) معرفت داشتند و با تبری جستن از نشانه های شرک و نفاق وقت خودشان در بیعت تمامی که بااباعبدالله(ع) داشتند تمام دار و ندار خودشان را در راه ایشان دادند. مسلمان امروز نیز ضمن معرفت به ساحت امام عصر باید در عهد و بیعت با امام قراربگیرد و مهیا باشد که همه چیز خود را به حسین وقت تقدیم کند. آن وقت می تواند خود را به عنوان منتظر بشناسد.

پیرو اباعبدالله(ع) باید آگاه شود که دشمن های اهل بیت و مسلمانان از عمل او سواستفاده نکنند

این محقق راجع به آفت های عزاداری گفت: اگر چه همه ساله ضرورتا همه عزیران اعم از مرد و زن و پیر و جوان در ایام محرم و در دهه عاشورا عزاداری می کنند ولی ضعف ها و نقصان هایی همراه با این عزاداری ها معمولا ظهور می کند که قابل تامل هست. نکات متعددی قابل بیان هست. یکی اینکه باید پیرو اباعبدالله(ع) متوجه شود که دشمن های اهل بیت و مسلمانان از عمل او سواستفاده نکنند. ما بارها مشاهده ائتلاف خونین صلیبی و سلفی و صهیونی بودیم که کمر همت جهت نابود کردن مستضعفان و شیعیان و مومنان بستند. گاهی اوقات جهل و بی ادبی بعضی باعث سواستفاده و اتفاقات بسیاری می شود. در بسیاری از آثار سینمایی که ساخته شده است و باورهای شیعیان را هدف قرار داده، هنگامی می خواهند صورت ای از مسلمانان و شیعیان ارائه کنند، از آنها صورت یک زامبی ارائه می کنند. تقریبا چیزی حدود ۳۰۰ فیلم از سال ۱۹۶۶ تا الان با عنوان و محتوای زامبی ها در سینمای غرب داریم که فیلمسازان غربی به عمد جهت خدشه دار کردن صورت مسلمانان و شیعیان از شخصیت های زامبی استفاده می کنند. زامبی یعنی خونخواران و مردگان خطرناکی که به زمین برگشتند. هنگامی تصویر از عزاداری شیعیان می خواهند نشان دهند تصویر بعضی قمه زنی ها را نشان می دهند. حتی با تصویر هایی از قمه زدن کودکان و حتی نوجوانان بیهوده گویی هایی خودشان را به اثبات می رسانند و به جاهلان و بی خبران غربی چنین نشان می دهند که شیعیان در جان و ذات خودشان تروریست و خونخوار هستند. لذا باید متوجه بود دشمن مترصد کشف مواردی است که علیه شیعیان بتواند استفاده کند.

گفتگو با اسماعیل شفیعی سروستانی محقق و نویسنده راجع به عنوان عزاداری محرم و رابطه آن با ظهور امام زمان(عج) را در اینجا بخوانید.

شفیعی سروستانی در آخر نکاتی را در مورد عزاداری صحیح برشمرد و تصریح کرد: هنگامی عزاداری اتفاق می افتد، جمع بزرگی از ذاکران، قیام اباعبدالله(ع) را در ظرف مکانی و زمانی سال ۶۱ هجری قمری اسیر می کنند. یعنی می بینیم بر بلندای منبر و پشت تریبون ها ده مرتبه اباعبدالله(ع) را به قتلگاه می برند و برمی گرداند و ده ها مرتبه تبری از یزید و شمر می کنند، ولی قادر نیستند از سال ۶۱ و میدان کربلا خارج شوند. و یزید و شمر و عمروعاص وقت خود را بشناسند. در حالی که ذاکر و عزادار باید بتواند در این وقت به نحوی ظهور داشته باشد که بتواند عمروعاص و یزید این وقت را به مومنان و جوانان معرفی کند.

نکته بعدی این است که گاهی آرام آرام بعضی آدابی که ممدوح اهل بیت نیست وارد عزاداری شده است هست. گاهی اوقات آنچه مربوط به صوفیان و یا گاهی اوقات آداب مربوط به شیطان پرستان و بوداییان را با ادوات و ابزار موسیقیایی، شعرهای نامناسب و نوع سینه زدن های نامناسب به خیال بزرگداشت اباعبدالله(ع) تلفیق کردند. از این مسیر ضربات زیادی به شیعیان و مومنان و معارف حسینی وارد شده است که باید احتیاط جدی کرد.
موضوع بعدی این است که واعظ و ذاکر و شاعر که در این میدان وارد می شوند باید تاریخ را بشناسد و شرایط تاریخی که ائمه در آن قرار گرفتند بشناسد. واعظ و ذاکر بیسواد بدون آنکه مطالعات تاریخی داشته باشد، بدون دانستن مقتل های مهم و جدی و حقیقی و بدون آنکه موقعیت سیاسی و اجتماعی ۶۱ را بداند صحبت می کند و این خدشه وارد می کند. باید واعظ و ذاکر و عزادار درجه ای از آگاهی از تاریخ و تحلیل تاریخی را داشته باشد که گفتگوی او باعث انحراف در دریافت های مردم نشود.

نکته دیگر پوشش ما و خورد و خورش ماست. ما باید ضرورتا از همه سنن ممدوح اهل بیت تبعیت کنیم. با اسراف حدود و حقوق را اسراف می کنیم. گاهی با ایجاد مزاحمت جهت مردم و گاهی وقت ها با لباس های نامناسب چه مرد و چه زن باعث لکه دار شدن صورت مومنان می شویم. باید این نکات رعایت شود تا صورت زیبای اباعبدالله(ع)همچنان که بوده در میان ما جاری و ساری بماند.

گفتگو از علی بشیری

قیام اباعبدالله(ع) با قیام امام زمان(عج) وجوه مشترکی دارد ، در عاشورای ۶۱ اسیر نشویم

تنظیم فریده قهرمانی

انتهای پیام/

واژه های کلیدی: عزاداری | فرزندان | تاریخ | عاشورا | خداوند | تاریخی | محرم۹۶ | عاشورا

قیام اباعبدالله(ع) با قیام امام زمان(عج) وجوه مشترکی دارد ، در عاشورای ۶۱ اسیر نشویم