حسین رحیمی، کارگردان تئاتر در گفتگو با خبرنگار حوزه تئاتر گروه فرهنگی گروه تحریریه سایت جوان؛ در خصوص شیوه کاری خود با صورت های معروف معلول «پاپیون» در تولید نمایش گفت: من ۱۵ سال است که با بچه‌هایی که دچار نقص «جسمی، ذهنی-حرکتی» هستند و در جامعه به آن‌ها بچه‌های معلول گفته می‌شود، کار می‌کنم ولی تا به حال افتخار این را نداشتم که با بچه‌های نابینا کار کنم.

وی راجع به هدف خود از تولید نمایش با صورت های معروف معلول اظهار کرد: ما هدفمان این بوده است که این عزیزان به وسیله تئاتر به جامعه و زندگی اجتماعی بازگردند و با قدرتی که من در تئاتر و در راس آن در شخصیت پردازی و ایفا نقش دیدم، احساس می‌کنم یک درمان صد درصدی و قطعی و بدون دارو جهت این عزیزان است و به فرزند ها کمک می‌کند که از نقش خود كه جزو گروه معلولان در جامعه هستند، فاصله گرفته و شخصیت‌های جدیدی را تجربه کنند و خودشان را در یک شخصیت تازه آزمایش کنند. هنگامی این صورت های معروف معلول خوب بازی می‌کنند، ما می‌فهمیم که در جامعه هم می‌توانند نقش و وظیفه خود را به درستی ایفا کنند.

رحیمی درمورد حمایت مسئولان و نهاد‌های مربوطه از این سبک نمایش تصریح کرد: من واقعا نمی‌دانم که در این‌باره چه بگویم ولی تنها حرفی که می‌توانم بگویم این است که؛ به جز آقای عبداللهی معاون اجتماعی شهرداری پایتخت کشور عزیزمان ایران و زن زمانی مدیر سلامت شهرداری پایتخت کشور عزیزمان ایران حمایت خاصی از گروه نشده هست. حمایت نکردن مراکز و شرکت های ذی‌ربط همچون بهزیستی و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی جهت این کار، باعث می‌شود یکسری از افراد سودجو اطراف گروه من را بگیرند و از بچه‌های معلول و اسم آن‌ها سواستفاده کرده و ما را چالشی وارد حاشیه می‌کنند. متاسفانه ما ساز و کاری در فرهنگ و هنر نداریم و هیچ وقت به این مسئله فکر نشده است.

بدون حمایت، تئاتر معلولان نابود می‌شود

کارگردان تئاتر افزود: اگر روزی به این نتیجه رسیدیم که تئاتر می‌تواند مددرسان جامعه پزشکی، روانشناسی و شهرداری بشود، باید چطور حمایت کنیم و چه سازوکارهایی داشته باشیم؟! به چه دلیل باوجود اینکه ما آنقدر اجراهای افتخارآمیز داشتیم و صورت های معروف و منتقدان ما را حمایت کردند، از سوی دولت حمایتی به ما نمی‌شود؟! از نظر من، علت این مسائل این است که؛ ما شرکت و انجمن خاصی نداریم، ساز و کاری جهت سازماندهی و مرکز خاصی جهت حمایت نداریم. حتی بهزیستی هم با وجود تمام افتخاراتی که تیم تئاتر ما کسب کرد، ما را از حمایت كاملا به حق ما محروم كرد.

وی ادامه داد: کار بعدی ما، نمایش «رومئو ژولیت شکسپیر» و یک اثر دیگر به نام «طها» است که بعد از یک سفر طولانی به اروپا و گذراندن چند کارگاه در آن جا، این آثار را در کشور عزیزمان ایران بر صحنه می برم.

این کارگردان در خصوص گزینش بازیگران آثار خود بیان کرد: بازیگران بر اثر نیاز کار و میزان هوش مورد نظر کار گزینش می‌شوند. بازیگران ما الان به جایگاهی رسیده اند که براساس تمرین‌ها و اجراهای مختلف، به آسانی بتوانند بیش از یک ساعت بدون هیچ کمکی، دیالوگ هایشان را بگویند و راحت بازی کرده و نقش آفرینی کنند. بازیگران، بعضی اوقات بر اساس توانایی در بازی، میزان هوش، جشنواره‌ای که قرار است برویم و بر اساس نیاز متن، گزینش می‌شوند.

رحیمی در آخر درخواست خود از مسئولان مرکز هنرهای نمایشی تصریح کرد: من خیلی دوست داشتم که اتفاقی در کشور می‌افتاد که شرایط این بچه‌های معلول را عوض کردن بدهد. من حتی یک طرحی هم ارائه دادم که با آن موافقت نشد. چراکه؛ آدم بزرگی نبودم و کسی از اهالی بزرگ کشور، «یعنی کسانی که اسم و رسم دارند» و دریافتی های نجومی دارند، حمایتم نکرد. اگر این اتفاق می‌افتد، من بزرگترین انجمن معلولان را سازماندهی می‌کردم و اتفاقات مثبتی جهت تمام معلولان رخ می‌داد.

یکسری از افراد سودجو، با سوءاستفاده از فرزند های معلول، ما را وارد حاشيه می‌کنند.

وی در آخر گفت: امیدوارم که حتی الامکان به امید خدا کسانی پیدا بشوند که قدرت درک این مسئله داشته باشند که اگر ما مرکز بین المللی جهت این بچه‌ها درست کنیم، وضع آن ها عوض کردن پیدا می‌کند. حداقل در کشور عزیزمان ایران این اتفاق رقم بخورد چراکه معتقدم؛ بچه‌های معلول حرف و هدفشان یکسان است و نشان دادن توانایی‌های آن‌ها و اینکه می‌گویند، زندگی هنوز ادامه دارد وبرای زندگی کردن نیاز به هیچ کمکی ندارند و ما خودمان به هم کمک می‌کنیم تا بعنوان یک آدم اجتماعی شناخته باشیم، بسیار اهمیت دارد.

انتهای پیام/

واژه های کلیدی: شهرداری | کارگردان | بازیگران | نمایش | معلول | زندگی | تئاتر | ایران