جایگاه امام علی (ع) در میان دانشمندان ادیان دیگر والا بوده است و آنها بارها در منقبت آن حضرت سخن‌ گفته‌اند.

به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترتگروه فرهنگی گروه تحریریه سایت جوان؛ امام علی (ع) به علت شخصیت والا، عدالت و همچنین خطبه های گوناگون و … که دارند، از نگاه شیعیان، اهل سنت و دیگر ادیان و اندیشمندان بسیار حائز اهمیت بوده و بارها اندیشه های این حضرت مورد مطالعه قرار گرفته است.

عبارات مهم : پیامبر – حوادث

از علمای بزرگ مسیحیت، مرد هنر و صاحب ذوق بدیعی است که لب به ستایش علی (ع) گشوده و چنین می گوید: به عقیده من علی بن ابی طالب (پس از پیامبر) نخستین مرد از قوم عرب است که وجودش، همه فضائل کامل بودن را در قوم خویش دمید و موزیک آن را به گوش مردمی رسانید که پیش از آن مانند آن را نشنیده بودند و در بین تاریکی های جاهلیت از روش روشن او متحیر ماندند؛ بعد کسی که طریق علی (ع) را پسندید به فطرت سلیم بازگشت و آن که از باب خصومت وارد شد، جاهیلت را ترجیح داد.

جبران معتقد بود که دو طایفه شیفته روش علی (ع) بودند؛ یکی خردمندان پاکدل و دیگری نیکو سرشتان با ذوق. علی بن ابی طالب شهید عظمت خویش گشت. او از دنیا رفت در حالی که نماز بر زبانش جاری و دلش از شوق خدا لبریز بود. مردم عرب، حقیقت مقام او را درک نکردند تا گروهی از مردم کشور همسایه آنها (ایران) برخاسته، این گوهر گرانبها را از سنگ تشخیص داده و او را شناختند.

جبران اضافه می کند: علی (ع) مانند پیغمبران درگذشت. مقام و شأن او در بصیرت و بینایی چون پیغمبران، مختص شهر، بلد، قوم، وقت و مکان نبوده و شخصیتی بین المللی داشت. جبران هر لحظه نام علی (ع) را در مجالس خاص و عام به زبان می آورد، تعظیم می کرد و می گفت: علی از دنیا رفت درحالی که هنوز رسالتش را به کمال، تبلیغ نکرده بود.

دانشمندی است که در سال ۱۳۳۵ هجری درگذشت. وی شاگرد برجسته مکتب داروین بود و نخستین کسی است که نظریه «قوه» را در شرق انتشار کرد. سپس علی رغم مکتب استاد خود که فردی الهی بود، به انکار مقدسات و دنیا ماوراء محیط زیست برخاست وتا لحظه فوت از مکتب مادیگری پیروی نمود. وی با اصراری که در انکار توحید داشت، در برابر شخصیت امام علی (ع) سرتعظیم فرود آورده و در مورد امام علی (ع) چنین می گوید: امام و پیشوای انسان ها علی بن ابی طالب بزرگ بزرگان و یگانه نسخه ای است که با اصل خود «پیامبر (ص)» مطابق هست. هرگز اهل شرق و غرب، صحبت نظیر او در گذشته و حال ندیده است.

که از دانشمندان مسیحی هست، در مقدمه ای که بر کتاب «صوت العدالة الانسانیة» نوشته، راجع به حضرت امام علی (ع) چنین می گوید: پهلوانی امام (ع) تنها در میدان جنگ نبود؛ بلکه امام در روشن بینی، پاکدلی، بلاغت، سحر بیان، اخلاق فاضله، شور ایمان، بلندی همت، یاری ستم دیدگان و ناامیدان، متابعت حق و راستی و بالجمله در همه صفات پهلوان بود. اگر چه مدت زیادی از حضور حضرت گذشته، ولی هر گاه بخواهیم بنیاد زندگی نیکو و سعادتمندی را بگذاریم، باید به روش امام علی (ع) رجوع کرده و دستور و نقشه را از حضرت بگیریم.

نویسنده معروف لبنانی در کتاب «صوت العدالة الانسانیة» راجع به امام علی (ع) چنین می نویسد: ای دنیا چه می شد اگر همه نیروهایت را در هم می فشردی و دوباره شخصیتی مانند علی (ع) با آن عقل، قلب، زبان و شمشیر نمودار می کردی؟

فیلسوف انگلیسی، هر گاه به نام امام علی (ع) می رسید بزرگی امام چنان او را به وجد می آورد و نیروی عظمت آن حضرت چنان تحریکش می کرد که از بحث علمی بیرون می شد و بی اختیار شروع به مدیحه سرایی امام علی (ع) می کرد. او راجع به امام چنین می گوید: ما نمی توانیم علی را دوست نداشته باشیم و به وی علاقه نورزیم؛ لیکن هر چه خوبی است که ما آن را دوست داریم همه در علی جمع هست. امام جوانمرد شریف و بزرگواری بود که دلش سرشار از مهر و عطوفت و دلیری بود. از بشر شجاع تر، ولی شجاعتش آمیخته با مهر و عطوفت و لطف و احسان بود. پیش از رحلت خود راجع به قاتلش از حضرت نظر خواستند، فرمود: اگر زنده ماندم خود می دانم، چه کنم و اگر درگذشتم اختیار با شماست، اگر می خواهید او را قصاص کنید، یک ضربت زیاد به او نزنید و اگر عفو کنید به پرهیزگاری نزدیک تر است.

یک کشیش بلژیکی است که در زبان عربی و تاریخ عرب مهارت داشت. او راجع به امام علی (ع) می گوید: جهت عظمت علی (ع) این بس که تمام اخبار و تواریخ علمی اسلامی از امام سرچشمه می گیرد. حضرت حافظه و قوه شگفت انگیزی داشت. علمای اسلام از مخالف و موافق، از دوست و دشمن مفتخرند که گفتار خود را به علی مستند دارند؛ به چه دلیل که گفتار امام حجیت قطعی داشت، حضرت باب مدینه علم بود و با روح کلی پیوستگی تام داشت.

دانشمند فرانسوی می نویسد: امام علی (ع) مولود حوادث نبود؛ بلکه حوادث را ایشان به وجود آورده بود. اعمال حضرت مخلوق فکر و عاطفه و مخیله خود اوست، پهلوانی بود که در عین دلیری، دلسوز و رقیق القلب و شهسواری بود که در هنگام رزم آرایی، زاهد از دنیا گذشته بود. به مال و منصب دنیا اعتنایی نداشت و در حقیقت، جان خود را فدا نمود.

روحی بسیار عمیق داشت که ریشه آن ناپیدا بود و در هر جا خوف الهی آن را فرا گرفته بود. در حقیقت باید گفت، سخن گفتن راجع به علی (ع)، ابرمرد دنیا اسلام و انسانیت، کاری است بس سخت و سنگین که هر کس را توان قلم فرسایی و سخن گفتن راجع به آن نیست.

انتهای پیام/