وبسایت رسمی برنامه نود – سرانجام فرانچسکو توتی با پیراهن رم از دنیای فوتبال خداحافظی کرد آن هم با چشمانی اشک بار به یاد سال ها خاطره سازی نزد اولتراهای جالوروسی

به گزارش وبسایت نود، فرانچسکو توتی بعد از دیدار تیم های رم و جنوا در هفته نهایی فصل ۱۷-۲۰۱۶ سری آ، جهت هر لحظه از مستطیل سبز خداحافظی کرد و کفش های خود را آویخت. توتی را آخرین بازمانده از نسل طلایی دنیای فوتبال در دهه ۱۹۹۰ میلادی می دانند، آخرین بازمانده از مکتب «فانتاسیستا» و آخرین پیوند بین فرزند های دهه شصتی عاشق فوتبال با قهرمان های دوران کودکی خود. همان فرزند های دیروز که نام توتی را کنار نام مارادونا، روبرتو باجو، دل پیرو، زولا، مالدینی، زیدان، روماریو، ریکلمه، کلینزمن و رونالدو فریاد می زدند. جهت ما ایرانی ها نام توتی هنگامی بر سر زبان ها افتاد که در آن شب لعنتی، تیم ملی با تومیسلاو ایویچ به ایتالیا رفت و ۷ گل را در یک بازی تدارکاتی از رم دریافت کرد. آن شب آرزو داشتیم که ای کاش استرالیا را نبرده بودیم و به جام جهانی ۱۹۹۸ صعود نکرده بودیم تا این چنین برابر یک حریف باشگاهی، تحقیر شویم هر چند که این حس تحقیر بعد از چند هفته به یک غرور ملی تبدیل شد. هنگامی پسرک جوان آن روزهای رم، با موی روشن، آشفته و مجعد وارد زمین شد، همه نگاه ها را به خود معطوف کرد. تنها چند سال پیش تر بود که نام توتی بر سر زبان ها افتاده بود و هنگامی در آن شب کودتا علیه ایویچ پا به میدان گذاشت، نامش بیش از پیش بر سر زبان ها چرخید و چه لذتی داشت که توتی را حریف خود می دیدیم.

خداحافظ کاپیتان! , آخرین اشک های آخرین گلادیاتور

تنها در ۱۶ سالگی بود که با نظر ویادین بوشکوف، پیراهن رم را جهت نخستین بار در مارس ۱۹۹۳ بر تن کرد و در فصل ۹۴-۱۹۹۳، نخستین گل دوران فوتبال خود را برابر فوجا به ثمر رساند. کارلو ماتزونه نقش مهمی به توتی سپرد و «گلادیاتور» جهت نخستین بار در دوران حضور «پدر بزرگ فوتبال ایتالیا»، تبدیل به یک مهره کلیدی و ثابت جهت جالوروسی شد. زدنیک زمن بازوبند کاپیتانی رم را در ۲۲ سالگی به توتی سپرد تا او جوان ترین کاپیتان تاریخ کلوب رم باشد. پیرمرد کارکشته فوتبال ایتالیا، همه نشانه های بزرگی و رهبری را در وجود او یافت و بدون درنگ، بازوبند را به او تقدیم کرد تا «کاپیتانو» متولد شود.

خیلی سریع تبدیل به یک صورت محبوب نزد اولتراها شد و پیراهن لاجوردی را بر تن کرد. هنگامی به اردوی آتزوری رفت، بزرگانی همچون باجو، دل پیرو، زولا، اینزاگی و ویری در آن تیم حضور داشتند. او به قدری با استعداد بود که خیلی سریع جای خودش را در تیم ملی باز کرد. در فضای رسانه ای آن روزها، بحث بر سر این مسئله نبود که توتی باید در ترکیب مهم باشد بلکه همه می گفتند که بین دل پیرو و توتی، کدام یک باید وارث باجو و پیراهن شماره ۱۰ او در تیم ملی باشند؟

چهره کاریزماتیک، تکنیک ناب، هوش سرشار، قدرت بازی خوانی فوق العاده، قدرت پاسوری بی نظیر و شم گلزنی اش باعث شد تا به سرعت محبوب قلب تیفوسی های جایگاه Curva Sud شود، همان جایی که خودش در دوران کودکی می نشست و جوزپه جانینی قهرمان کودکی اش را تشویق کرد. توتی مظهر تمام عیار یک فوتبالیست فانتزی بود یا به قول ایتالیایی ها فانتاسیستا، مانند روبرتو باجو، الکس دل پیرو، جان فرانکو زولا و آندریا پیرلو که آخرین ورژن همان فانتاسیستای ناب ایتالیایی محسوب می شد. «پسرک طلایی»، «پادشاه رم» و «پسرک بزرگ» از جمله القابی بودند که رسانه های ایتالیایی جهت توتی گزینش کردند ولی هیچ کدام از آنها به اندازه لقب «گلادیاتور» به دل ننشست.

آخر فرانچسکو توتی با پیراهن رم از دنیای فوتبال خداحافظی کرد آن هم با چشمانی اشک بار به یاد سال ها خاطره سازی نزد اولتراهای جالوروسی

از کودکی عادت داشت که با بزرگ ترها پا به توپ شود عین گلادیاتورهای روم باستان که به نبرد شیر و پلنگ می رفتند. گلادیاتورها که نمونه ای از اخلاق رزمی در روم باستان را ارائه می کردند، نه فقط در وقت انجام نبرد گلادیاتوری بلکه در حال فوت نیز مورد ستایش و تحسین مردم قرار داشته و جهت مردم الهام بخش بودند. توتی نیز همچون گلادیاتورها، مظهر اخلاق بود، مظهر علاقه به فوتبال، مظهر قشنگی های فوتبال، مظهر یک قهرمان مردمی که هرگز گذشته اش را فراموش نکرد، قهرمانی که هرگز لهجه خود را پنهان نکرد و شهرت، هیچ تغییری در شخصیت او به وجود نیاورد. با این که ظاهرِ خوش ظاهر ترین سلبریتی های دنیا را داشت، ولی هرگز ادای سلبریتی ها را در نیاورد و زندگی شخصی اش هیچ گاه آلوده به مسائل غیر اخلاقی نشد. در روزی هم که خداحافظی کرد، باز هم عین گلادیاتورها مورد پاسداشت مردم قرار گرفت. اگر چه داستان گلادیاتورها در دوران امپراتوری کنستانتین به آخر رسید، ولی توتی دوباره این داستان را جهت مردم زنده کرد.

آندریا تالاریتا نویسنده football–italia نیز همچون بسیاری از عاشقان فوتبال که مسحور هنر ناب توتی شدند، قلم خود را عاجز از توصیف «پادشاه رم» می بیند. تلفیقی از فیزیک پل پوگبا و گرت بیل با فلسفه کریس رونالدو و لئو مسی، یک شماره ۱۰ مثل زیدان و یا شاید وارثی جهت ادامه مسیر کاکا، رود گولیت، میشل پلاتینی. شاید تالاریتا هم از این مقایسه ها اقناع نشد و در نهایت به این نتیجه رسید که توتی به قدری بزرگ است که فقط باید فلسفه فوتبال او را تبلوری از دیگو مارادونا دانست و بس. توتی در فوتبال به همان اندازه اهمیت داشت که استنلی کوبریک در سینما!

نام توتی وارد تالار مشاهیر فوتبال ایتالیا شد تا کنار روبرتو باجو، جوزپه مه آتزا، جانی ریورا، جیجی ریوا، سیلویو پیولا و والنتینو ماتزولا قرار بگیرد. او یک کاپیتان مادرزاد و افسانه ای بود جهت مکتب جالوروسی همچون فرانکو بارزی و پائولو مالدینی در میلان، الساندرو دل پیرو در یوونتوس و خاویر زانتی در اینتر.

دیگو مارادونا راجع به توتی گفته که «او شماره یک در دنیا است». لیونل مسی نیز با جمله «یک بازیکن عالی، چه پدیده ای!»، نتوانسته مسحوری خود از فوتبال ناب «گلادیاتور» را پنهان نماید و سرخیو راموس هم به تصویر یکسان خود با توتی افتخار می کند. کارلو آنچلوتی از وی به عنوان سمبل ورزش فوتبال نام برده و حسرت خود را از عدم همکاری با توتی در دوران مربیگری اش بیان می کند. شاید عالی ترین جمله را میشل پلاتینی راجع به توتی گفته باشد:

خداحافظ کاپیتان! , آخرین اشک های آخرین گلادیاتور

توتی یک هنرمند فوتبال هست، یک شماره ۱۰ واقعی!

فرانچسکو توتی نه توپ طلا گرفت، نه فاتح لیگ قهرمانان اروپا شد و نه به جام های رنگارنگ دیگر رسید. او دوران شکوهمند فوتبال خود را فقط با یک اسکودتو (و ۲ کوپا ایتالیا به علاوه ۲ سوپر کاپ ایتالیا) در پیراهن رم به آخر رساند ولی آن چه که از توتی یک اسطوره ساخت، آمار و ارقام و تعداد جام ها نبود. توتی اسطوره شد چون فقط یک پیراهن را بر تن کرد، چون با همه وجودش جهت تنها محبوبش رم جنگید، چون عشقش را به پول نفروخت و به همه درس وفاداری داد. توتی محبوب دل ها شد چون با دل خود بازی می کرد. توتی همان کاپیتان محبوب و کاریزماتیک با عینک آفتابی است که هر لحظه روابط خوبی با خبرنگاران داشت و هیچ گاه با کلمات خود، کسی را آزار نداد. قهرمانی در جام جهانی ۲۰۰۶ بزرگ ترین اتفاق زندگی اش بود، اتفاقی که باعث شد تا همه جام های نداشته اش را جبران کند.

به قول تالاریتا، شاید بتوان توتی را به چیزی تشبیه کرد که عاشقش هستید ولی نمی توانید راجع به آن صحبت کنید. توتی یک آواز است در یک گفتمان فوتبالی رو به زوال، او همچون نخستین تصادف با ماشین محبوبتان است که قادر به توضیح آن جهت دیگران نیستید، همان شکلات خوشمزه ای که داخل کیفتان است ولی راجع به آن با کسی حرف نمی زنید!

آخر فرانچسکو توتی با پیراهن رم از دنیای فوتبال خداحافظی کرد آن هم با چشمانی اشک بار به یاد سال ها خاطره سازی نزد اولتراهای جالوروسی

از روزی که توتی جهت نخستین بار در ۲۸ مارس ۱۹۹۳ با پیراهن رم در سری آ به میدان رفت تا روز ۲۸ می ۲۰۱۷ که خداحافظی شکوهمندانه ای با هواداران در المپیکو داشت، ۳ پاپ و ۴ مدیر جمهور در ایتالیا عوض کردن کردند و ۱۷ مربی متفاوت روی نیمکت رم نشستند از وویادین بوشکوف، کارلو ماتزونه، کارلوس بیانکی، نیلس لیدهولم و زدنیک زمن گرفته تا فابیو کاپلو، چزاره پراندلی، برونو کونتی، وینچنتزو مونتلا، کلودیو رانیری، رودی گارسیا و لوچانو اسپالتی!

شاید نتوان «گلادیاتور» را به طور تمام قد با آمار و ارقام روایت کرد، ولی اعداد فوتبالی توتی هم اعجاب آور است:

۸۸۲۷ روز بازی جهت رم، ۷۸۵ بازی و ۳۰۷ گل جهت رم، ۶۱۹ بازی در سری آ و سومین بازیکن تاریخ این مسابقه های از لحاظ تعداد بازی، دومین گلزن برتر تاریخ سری آ با ۲۵۰ گل و تنها ۲۴ گل کمتر از سیلویو پیولا عالی ترین گلزن تاریخ این مسابقات، ۹۱ پنالتی گل شده است از ۱۱۳ ضربه، ۵۲ بار دابل و ۴ هت تریک در دوران بازی، پیر ترین گلزن تریخ لیگ قهرمانان، ۲۵ فصل حضور در سری و برابری با رکورد پائولو مالدینی، گلزنی در ۲۳ فصل متفاوت سری آ، ۵۸ بازی ملی و ۹ گل

خداحافظ کاپیتان! , آخرین اشک های آخرین گلادیاتور

و روز ۲۸ می ۲۰۱۷ جهت هواداران رم یک روز تاریخی شد، روزی که بعد از جوزپه جانینی و برونو کونتی، سومین کاپیتان افسانه ای خود را هم از دست دادند. البته که توتی فقط کاپیتان رم نبود، توتی مظهر فوتبال و فانتزی بود جهت یک نسل، آخرین بازمانده از خاطرات کودکانه و باعشق های فوتبال. حالا دیگر جهت این نسل، فقط یک بوفون مانده و تصویری رمانتیک-تراژیک از اشک های یک اسطوره، اشک های یک گلادیاتور. گراتزیا کاپیتانو، گراتزیا!

محمدرضا شعاعی

۴۴۶۴

واژه های کلیدی: دوران کودکی | گلادیاتور | فوتبالیست | ایتالیا | خداحافظی | پیراهن | فوتبال | فوتبالی | ایتالیا | شماره | تبدیل

خداحافظ کاپیتان! , آخرین اشک های آخرین گلادیاتور