حجم ناآگاهی‌ها را آنچنان عظیم و وقت باقی مانده را آنچنان اندك می‌یابم كه جز تلاش روز افزون بی‌وقفه جهت آگاه تر شدن، چاره‌ای باقی نمی‌ماند.

به گزارش حوزه ادبیات گروه فرهنگی گروه تحریریه سایت جوان؛ گیتی خامنه، مجری محبوب و قدیمی برنامه های كودك تلویزیون، هم وقت با برگزاری نمایشگاه بین المللی كتاب در زمینه فرهنگ و مطالعه و همچنین لزوم اهل مطالعه بودن اقشار هنرمند نیز یادداشتی جهت حوزه هنری ارسال كرد.
به گزارش پایگاه خبری حوزه هنری، یادداشت ارسالی این مجری پیش كسوت كودك را در زیر می خوانید:

عبارات مهم : ماندگارترین – نمایشگاه

«دوستان همیشه، سلام

چقدر برایتان اتفاق افتاده كه نا آگاهی، باعث بروز مشكلات جدی در زندگی تان شده است باشد و به دنبال آن احساس، حس تلخ پشیمانی!!!؟

من بارها با چنین احساسی مواجه شدم و عكس آن هم صادق است!

آگاهی كه مانع بروز خطاها می شود و حس مطبوع و خوشایند درست عمل كردن را به همراه می آورد و حالا اگر من قرار است با طیف وسیعی از همنوعانم در ارتباط باشم و جهت مخاطبینی كه من را می بینند، می شنوند و آثار من را می خوانند؛ بگویم، بنویسم، فیلم بسازم و …

به چه میزان، به نو كردن دانسته هایم در این زمانه ظهور و بروز تازه های گاه سخت غافلگیر كننده نیازمندم!؟ بسیاری از سیستم های فكری امروز دنیا، نه با نیروی نظامی كه با منظومه ای از اندیشه ها، به مبارزه و غلبه بر مخالفا ن شان، اقدام می كنند و در این زمانه پیشرفت های تكنولوژیك اعجاب برانگیز، تمهیدات فراوانی به كمك آنهایی می آید كه به جای یاری انسان به غنی تر شدن از درون و حظ بردن از درونمایه فربه معنوی اش، او را به سمت تقلید از اكثریت در دنبال كردن جریانات چشم پر كن، ترغیب میكنند، به گونه ای كه انسان امروز، از این هم زیاد از خودش فاصله بگیرد و از تنها شدن با خودش بیمناك باشد و به دنبال محلی جهت خلوت كردن با خود بگردد و هنر مثل هر ابزار قدرتمندی كه می تواند نقش شمشیر دو لبه را بازی كند، می تواند در جهت دور كردن انسان از خودش، با سخیف ترین شكل ممكن، قرین توفیق شود و یا بالعكس در قالب ماندگارترین و تأثیر گذارترین خبر ها، موفق باشد.

و صورت های معروف ما می توانند اگر آگاه باشند و توانمند و دلسوز، چنین آثاری را به دنیا هدیه كنند، مانند تمام فیلم ها، سروده ها و … كه ماندگارند، آیا كه پیامشان جهانی هست.

منِ كمترین شخص، با گذشت هر روز و هر لحظه از زندگی ام بیش از پیش دچار آونگ های معنوی غریبی می شوم كه من را با این پرسش سخت سخت و تحیرزا روبرو می كند كه آیا براستی من آنگونه كه باید، در زندگی ام، متولد شده است ام یا هنوز نه!؟

چرا كه به باور من، انسان جدای از تولد فیزیكی اش، زمانی متولد می شود كه بی پرده بخشی از دنیای اطراف را تجربه می كند.

در كتاب تنهایی پر هیاهو آمده: اگر وقت منتظر ما می ایستاد تا ما به بلوغ برسیم، قطعا زندگی با نقص های كمتری را تجربه می كردیم. نمی دانم زندگی بدون واژه ی «افسوس» چه شكلی خواهد بود! شیرین تر است یا مزه ی یكنواختی دارد!؟

به بیان دیگر حجم ناآگاهی ها را آنچنان عظیم و وقت باقی مانده را آنچنان اندك می یابم كه جز تلاش روز افزون بی وقفه جهت آگاه تر شدن، چاره ای باقی نمی ماند و كتاب، مطالعه و كسب دانش و در نوردیدن افق های جدید، تنها چاره فائق آمدن بر این حس هست.

اگر شما هم به دنبال خوش حالی ورای خوش حالی ها و غم های متعارف زندگی می گردید، در دنیایی كه هر لحظه حجم خبرهای ناخوشایند، انسان را دستخوش زیر و بم های عظیم می كند و نیازمند یاری به اصلاح بخشیدن به اوضاع، می توانید به كتاب به عنوان یك رفیق همراه و آگاه، به عنوان یكی از نخستین گزینه ها، فكر كنید! انسان اگر از درون غنی تر باشد، نیازش به داده های عالم بیرون كمتر می شود و این غنی از ماندگارترین نوع داشته هاست.

از آن نوع دارایی هایی كه گذشت وقت و هجمه های روزگار، قادر به ستاندن آن از ما نیست و چه انتخابی هوشمندانه تر از كسب این دارایی!»