پیشبینی وضعیت آب‌وهوا داستانی کهن دارد. بابلی‌های باستان در ششصدوپنجاه پیش‌ازمیلاد نخستین تلاش برای «پیشگویی» تغییرات جوی را با مطالعه روی ابرها و ستاره‌ها به نام خود ثبت کردند. سپس، ثئوفراستوس دانشمند یونان باستان در کتاب «کتاب نشانه‌ها» پیشبینی‌های باران، ابر و هوای آفتابی را دسته‌بندی کرد. اما تولد رسمی هواشناسی را می‌توان به نیمه قرن نوزدهم میلادی نسبت داد، یعنی زمانی‌که دو اکتشاف‌گر سیاح و دریانورد به‌نام‌های فرانسیس بوفورت و رابرت فیتزروی که امروزه از آن‌ها با نام پدران هواشناسی یاد می‌شود از پیشرفت‌های علمی قرون پیشین خود درباره پیشبینی آب‌وهوا به‌صورت کاربردی بهره گرفتند، آن‌هم در عصری که در آن ایده خبرداشتن از هوای روزهای بعد مسخره و بی‌فایده به‌نظر می‌رسید. بوفورت مقیاسی را برای سنجش نیروی باد ارائه کرد و فیتزروی فشارسنج ویژه‌ای معروف به «لیوان طوفانی» را توسعه داد. سپس فیتزروی شبکه‌ای از ایستگاه‌های رصد آب‌وهوا را در انگلستان دوره ویکتوریا تاسیس کرد. به‌لطف اختراع تلگراف، داده‌ها می‌توانستند در فضای وسیعی جمع‌آوری و به اولین اداره هواشناسی تاریخ ارسال شوند. به‌محض اینکه تحلیل داده‌ها به‌اتمام می‌رسید نتایج پیشبینی وضعیت هوا در مجله تایمز منتشر می‌شد.

پیش بینی آب و هوا از کجا آمد؟